21 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

"Mετά το Αουσβιτς,είναι αδύνατον να γραφεί ποίηση"
Αντόρνο

Μετά το Δ.Ν.Τ;

ΒΟΣΠΟΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΔΙΚΕΙΑΣ

Ο μικρός 8 ετών. Μόνο. Στην Κοκκινιά. Κυριακή 9 το βράδυ. Παραμονή της Ημέρας της Ποίησης. 9 το βράδυ. Μια ώρα περισσότερη από τα χρόνια του. Μπροστά στον μεγάλο κάδο, απέναντι από το τυροπιτάδικο. Βοσπόρου και Λαοδικείας. Σκαλίζει τα σκουπίδια με το δεξί, με το αριστερό σηκώνει από κάτω ένα πενιρλί. Καμένο. Από τα πεταμένα του τυροπιτάδικου. Που δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Αυτός από τα καμένα. Υστερα πίνει λίγο νερό από ένα μπουκαλάκι βαθιά μέσα στον κάδο. Που χωράει ολόκληρος. Τα αυτοκίνητα μπροστά στο ΣΑΒΒΑ φεύγουν με φρέσκα πενιρλί και νεράκια. Πάει 9.30. Ψάχνει ακόμα στα σκουπίδια. Για σάπιες μπουγάτσες, πατημένες σπανακόπιτες, χτεσινές κιμαδόπιτες, στραπατσαρισμένες πίτσες. Να πάει και στο σπίτι. Που δεν είναι στο Καστρί. Ούτε στο Λαγονήσι. Στη Νίκαια. Το 2011. Το πρωί δεν θα πάει σχολείο. Γιατί δουλεύει στους κάδους. Με ειδικότητα τα τυροπιτάδικα. Οχι του Μπουένος ΄Αιρες. Της Νίκαιας. Το 2011. Που τα φάγαμε όλοι μαζί. Και ο μικρός μαζί. Από τα καμένα πενιρλί. Βοσπόρου και Λαοδικείας. Σε λίγο ξημερώνει η μέρα της ποίησης. Χωρίς τον πιτσιρίκο.

Κάτια Γαλοπούλου