8 Μάρτη 2021 είναι η παγκόσμια ημέρα μνήμης και αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 8 ΜΑΡΤΗ 2021

ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΦΤΩΧΙΑΣ, ΒΙΑΣ, ΣΕΞΙΣΜΟΥ ΣΠΑΜΕ ΤΙΣ ΣΙΩΠΕΣ - ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΝΩΝΟΥΜΕ ΦΩΝΕΣ.

 

Η 8 Μάρτη 2021 είναι η παγκόσμια ημέρα μνήμης και αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών. Σήμερα , μέσα στην πανδημία και τον εγκλεισμό αλλά και τη θύελλα αποκαλύψεων και καταγγελιών για σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση, αποκτάει βαρύνουσα σημασία.

Στις έκτακτες και ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες που έχει δημιουργήσει η πανδημία, οι γυναίκες καλούνται άλλη μια φορά να φροντίσουν για τη συνέχιση της ζωής.  Στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην καθαριότητα, στα προγράμματα «βοήθεια στο σπίτι», σε super market και επισιτισμό (take away), η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων αποτελείται από γυναίκες. Γυναίκες οι οποίες καλούνται να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή με τον φονικό ιό, με τα πενιχρά μέσα που άφησε πίσω του ο νεοφιλελευθερισμός,  με κίνδυνο της ζωής τους αλλά και της ζωής των γύρω τους. Ταυτόχρονα η όλο και μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική εξάρτηση της πλειοψηφίας των γυναικών τις καθιστά  ευάλωτες σε κάθε είδους ψυχολογική και σωματική βία.

Το κύμα αποκαλύψεων και καταγγελιών που ακολούθησε την δημοσιοποίηση της σεξουαλικής βίας που υπέστη η Σοφία Μπεκατώρου, στους χώρους του αθλητισμού, του θεάματος της δημοσιογραφίας και της πολιτικής, το ελληνικό me too, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Όταν αυτό αγγίξει τους χώρους που ζουν και εργάζονται οι χιλιάδες καθημερινές γυναίκες που τους είναι ακόμα δύσκολο να δημοσιοποιήσουν ότι παρενοχλούνται και κακοποιούνται, θα μετατραπεί σε τσουνάμι. Επειδή η βία αποτελεί καθημερινότητα και, για πάρα πολλές, ούτε το σπίτι αποτελεί ασφαλές καταφύγιο όπως γνωρίζουμε και όπως καταγράφεται και στην εκτίναξη της απεύθυνσης για βοήθεια από την ενδοοικογενειακή βία στη γραμμή SOS-15900, την περίοδο του εγκλεισμού.

Οι ελπίδες μας δεν μπορούν να βασιστούν υποκριτική καταδίκη της σεξουαλικής βίας και παρενόχλησης από την κυβέρνηση. Δεν μας πείθει αφού, ακόμα και την Σύμβαση 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) για την εξάλειψη της βίας και της παρενόχλησης στον κόσμο της εργασίας, είχε αδιαφορήσει να καταθέσει προς κύρωση στη Βουλή, και το κάνει τώρα με τον φόβο μαζικών καταγγελιών και σε χώρους εργασίας.

Δεν μας πείθει όταν μετατρέπει τη Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων σε Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, υποβαθμίζοντας το ζήτημα της ισότητας σε μια χώρα που ο δείκτης ισότητας, βρίσκεται στην τελευταία θέση στην Ευρώπη, και προάγει το ρόλο των γυναικών σε “παιδομηχανές” και φροντιστές της οικογένειας. Ακόμα περισσότερο δε μας πείθει όταν επιτρέπει σε συντηρητικά, αντιδραστικά και ακροδεξιά κέντρα, να λοιδορούν και να υπονομεύουν το δικαίωμα στη νόμιμη και δωρεάν άμβλωση. Δεν πείθει όταν, με τον νόμο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια που σχεδιάζει, αδιαφορεί που εγκλωβίζει τις γυναίκες και τα παιδιά τους στις διαθέσεις κακοποιητικών ή εκδικητικών συζύγων, και δε λαμβάνει υπόψιν την ομόφωνη καταδίκη του γυναικείου κινήματος. Δεν πείθει όταν, δεν επιτρέπει τον πολιτικό γάμο και τη συνεπιμέλεια που διεκδικούν τα ομόφυλα ζευγάρια. Δεν πείθει όταν, καταδικάζει κατατρεγμένες γυναίκες και τα παιδιά τους, να ζουν στην αθλιότητα των προσφυγικών camps. Δεν μας πείθει όταν οι ανάπηρες γυναίκες, που ζουν σε ιδρύματα-κολαστήρια, κακοποιούνται καθημερινά και προσποιούνται ότι δεν το γνωρίζουν. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από μια κυβέρνηση που κυνικά μετατρέπει την καραντίνα σε ευκαιρία να ψηφίσει νόμους που βαθαίνουν την εργασιακή απορρύθμιση, ιδιωτικοποιούν και περικόπτουν κι άλλο τις δαπάνες στο κοινωνικό κράτος, αυξάνουν την καταστολή, ενώ την ίδια ώρα σπαταλάει πόρους σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς για τα πετρέλαια των πολυεθνικών και την αστυνομία.

Αντίθετα όλες οι προσδοκίες μας για ισότητα και δικαιοσύνη βασίζονται σ’ εμάς τις ίδιες όταν κατεβαίνουμε στο δρόμο του αγώνα για τα δικαιώματά μας. Οι αγώνες μας καταδίκασαν τους βιαστές και γυναικοκτόνους της Ελένης Τοπαλούδη. Οι αγώνες μας πρόσφεραν τη δυνατότητα να καταγγείλουν σήμερα δημόσια οι γυναίκες την σεξουαλική παρενόχληση και βία που έχουν υποστεί. Μας θυμώνει που οι κατακτήσεις μας έχουν μπει στο στόχαστρο. Εμπνεόμαστε από κινήματα όπως το me too ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση, το ni una menos ενάντια στις γυναικοκτονίες, κινήματα υπεράσπισης ή διεκδίκησης του δικαιώματος στην έκτρωση.

Τα προβλήματα αυτά διαπερνούν και την τοπική αυτοδιοίκηση. Ως γυναίκες που ζούμε, κυκλοφορούμε, εργαζόμαστε στις γειτονιές της Νίκαιας και του Ρέντη, γειτονιές με υψηλά ποσοστά ανεργίας και φτώχειας δεν μπορούμε να μην αντιληφθούμε ότι η δημοτική αρχή αγνοεί και υποβαθμίζει τα προβλήματα μας.  Η ύπαρξη τροφείων και οι περιορισμένες θέσεις στους βρεφονηπιακούς σταθμούς και στις κατασκηνώσεις, των υποστηρικτικών δομών για τις κακοποιημένες γυναίκες, είναι πράγματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στη καθημερινότητα μας. Πράγματα που φανερώνουν τη καταπίεση που δεχόμαστε καθώς μας στερούν από τον ελεύθερο μας χρόνο, καθώς η φροντίδα του σπιτιού, των παιδιών και των ηλικιωμένων που πέφτει κυρίως στις δικές μας πλάτες, ενώ μας περιθωριοποιούν όταν βιώνουμε κακοποίηση και δεν έχουμε που να απευθυνθούμε.

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα εμείς οι γυναίκες απ’ το ”Κόντρα στο Ρεύμα” στις 8 Μάρτη ενώνουμε τις φωνές μας με το παγκόσμιο φεμινιστικό κίνημα.  Ο θυμός που συσσωρεύεται χρειάζεται να μετατραπεί σε απεργίες και διαδηλώσεις. Να σταματήσουμε την άνιση και άδικη μεταχείριση στο μισό της ανθρωπότητας. Να σταματήσουμε κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση. Για να κερδίσουμε έναν κόσμο για όλες και όλους.

 

Διεκδικούμε:

 

– Δίκτυο αποκλειστικά δημόσιων και δωρεάν υποδομών για την φροντίδα και την αγωγή των παιδιών προσχολικής ηλικίας αλλά και για την δημιουργική απασχόληση βρεφών και νηπίων, με ωράριο προσαρμοσμένο στις σύγχρονες εργασιακές απαιτήσεις.

- Μειωμένο ωράριο εργασίας γονέων με ανάπηρα παιδιά χωρίς περικοπές στις αποδοχές τους.

- Επίδομα γέννας σε όλες τις γυναίκες χωρίς κανένα αποκλεισμό.

- Άδεια κύησης, τοκετού, λοχείας, μητρότητας με πλήρης αποδοχές και ασφαλιστικά δικαιώματα ανεξάρτητα από τις εργασιακές σχέσεις.

- Ουσιαστική λειτουργία και αναβάθμιση του προγράμματος ‘βοήθεια στο σπίτι’ και δημιουργία δημόσιων δομών φροντίδας ηλικιωμένων.

- Να μην μειωθεί η ποσόστωση των γυναικών όπως προβλέπει ο απαράδεκτος νέος εκλογικός νόμος για την αυτοδιοίκηση από 40% που είναι σήμερα στο 33% 

– Δημιουργία υποστηρικτικών δομών για να σπάσει η σιωπή, ο φόβος και η απομόνωση των γυναικών.

Οι Γυναίκες του ”Κόντρα στο Ρεύμα”