Κλείνουν τα τμήματα χρονίων παθήσεων . Πετάνε τους ψυχικά ασθενείς στο ΔΡΟΜΟ.

Σχετικά με τα θέματα υγείας και την κατάσταση όπως διαμορφώνεται στο χώρο των ψυχιατρικών μονάδων που ετοιμάζονται να κλείσουν με εντολή της συγκυβέρνησης και της τρόκια .

Μέχρι το τέλος της χρονιάς κλείνουν οριστικά τα τμήματα χρόνιων παθήσεων των ψυχιατρείων και με ντιρεκτίβα του υπουργείου Υγείας καλούν τους συγγενείς να… βρουν λύση «για συνέχιση της ιατρονοσηλευτικής φροντίδας»

→Οι ΜΚΟ απορρίπτουν ασθενείς που δεν έχουν κανονική ασφάλιση και σύνταξη, ή βαριά περιστατικά

Της Ντάνι Βέργου

«Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι σύμφωνα με τις πρόσφατες αποφάσεις του υπουργείου Υγείας, τα τμήματα χρονίως νοσηλευομένων ασθενών του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής Δρομοκαΐτειο πρόκειται να παύσουν τη λειτουργία τους μέχρι 31-12-2013…. Παρακαλούμε για τη δική σας συνεργασία για να γίνει δυνατή η όσον το δυνατόν ομαλότερη μετάβαση του συγγενή σας σε δομές για συνέχιση της ιατρονοσηλευτικής φροντίδας του».

Το έγγραφο του νοσοκομείου που αποκαλύπτει η «Εφ.Συν.» απευθύνεται στις 80 οικογένειες χρόνιων ασθενών που νοσηλεύονται στο Δρομοκαΐτειο. «Κλείνουμε, πάρτε άμεσα τους ανθρώπους σας», λέει, προωθώντας την ντιρεκτίβα του υπουργείου Υγείας για άρον-άρον μεταφορά των χρόνιων ασθενών μέχρι το τέλος του χρόνου. Ωστόσο δεν έχει ακόμα σταλεί, παρ’ όλο που μιλά για κλείσιμο του ψυχιατρείου σε δύο μήνες: έχει πάρει αριθμό πρωτοκόλλου και πρόκειται να ταχυδρομηθεί την επόμενη εβδομάδα. Την ίδια επιστολή θα λάβουν, κάποια στιγμή, 400 οικογένειες χρονίως ψυχικά πασχόντων στα ψυχιατρικά νοσοκομεία της χώρας. Σε αυτή τη βάση εκκένωσης των τμημάτων ζητείται από τους συγγενείς να «βοηθήσουν» στην όσο πιο ομαλή μετάβασή τους σε Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης (sic).

«Eπί πεντέμισι χρόνια είμαι πρωί – μεσημέρι – βράδυ στο Δρομοκαΐτειο. Εχω τον δίδυμο αδερφό μου στο νοσοκομείο. Είναι ένα άτομο με βαριά νοητική στέρηση. Εχει μόνο εμένα, τους γονείς μας τους έχουμε χάσει. Εχω επανειλημμένως ζητήσει από οικοτροφεία ΜΚΟ να τον δεχτούν, να φύγει από το ψυχιατρείο, αλλά κανείς δεν τον δέχεται. Εκανα μαζί του τρομερό αγώνα για να αισθάνεται καλά. Το προσωπικό του νοσοκομείου παρ’όλο που έχει ελλιπείς δυνάμεις τον φροντίζει και στηρίζει κι εμένα. Τώρα πρέπει οπωσδήποτε, λέει το υπουργείο, να φύγει από το χώρο που θεωρεί σπίτι του. Και ξανά ρωτώ, ζητώ να τον δεχτούν και κανείς δεν τον δέχεται. Είμαι σε πανικό. Λυπάμαι που το λέω αλλά δεν έχουμε ούτε κράτος, ούτε τίποτα». Ο Χ.Δ. μιλάει και τρέχουν δάκρυα από τα μάτια του.

 Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, διότι θέσεις στις δομές των ψυχιατρείων δεν υπάρχουν, παρελαύνουν στην κυριολεξία από το Δρομοκαΐτειο, ωστόσο ασθενείς σαν τον αδερφό τού Χ.Δ δεν τους θεωρούν κατάλληλους για τις δομές τους, ακόμα και αν η άδεια λειτουργίας τους είναι ακριβώς για τις περιπτώσεις αυτές της νοητικής και της βαριάς νοητικής στέρησης.

 Οι ΜΚΟ κάνουν την επιλογή τους κι απορρίπτουν ασθενείς που δεν έχουν κανονική ασφάλιση και σύνταξη, βαριά περιστατικά (βαριά νοητική στέρηση, παθολογικά προβλήματα ή σοβαρή ιδρυματοποίηση, διαταραχές συμπεριφοράς, ιστορικό αυτοκτονικότητας ή και χρήσης ουσιών κ.λπ.), αλλά και όσους έχουν απορρίψει στο παρελθόν το θεραπευτικό αυτό πλαίσιο.

 «Δεν ταιριάζει με τα υψηλά επίπεδα λειτουργικότητας των ασθενών που έχουμε δεχτεί στο παρελθόν» είναι η απάντηση που έχει ακούσει ο Χ.Δ. πολλές φορές από ΜΚΟ με άδεια λειτουργίας για τη φροντίδα ατόμων με βαριά νοητική στέρηση.

 Παρ’όλα αυτά οι θέσεις στις ΜΚΟ δεν φτάνουν για τους 400 ασθενείς των τμημάτων χρόνιων παθήσεων που κλείνει το υπουργείο εδώ και τώρα. Γνωρίζει πολύ καλά η διεύθυνση Ψυχικής Υγείας του υπουργείου ότι οι κενές θέσεις είναι πολύ λιγότερες από τους ασθενείς. Το σχέδιο επομένως του υπουργείου είναι να πάνε τους ανθρώπους αυτούς στα «Λεχαινά» ή να τους «μοιράσουν» σε άλλα τμήματα, τυχαία, όπου θα δημιουργηθούν αφόρητες και παθογόνες καταστάσεις ή να τους πετάξουν στον δρόμο. Ακόμα και τίποτα από αυτά να μη συμβεί στους ασθενείς που βρίσκονται εντός του συστήματος, τα νέα περιστατικά δεν θα έχουν απολύτως καμία επιλογή στεγαστικής αποκατάστασης.

Νέες δομές αποκατάστασης θα είναι οι γέφυρες και τα υπόστεγα.

Μήπως να τους πετάξουμε εμείς απο πάνω μας ; 

ρωτάω μήπως να το σκεφτούμε ;