Μπορώ, έχοντας πλήρως τας φρένας, να ισχυριστώ βάσιμα, πως το γεγονός πως πιάστηκα στα δίχτυα των «Αγανακτισμένων στις πλατείες» μου έκανε καλό στην υγεία μου. Κι αυτό γιατί, από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι από τις λίγες εκείνες φορές που σκέφτομαι τον κόσμο και δεν μελαγχολώ. Ένας γλυκός και χρυσαφένιος αέρας με διαπερνά, με αναστατώνει. Ένας αέρας που δεν υπάρχει αμφιβολία πως τον γεννούν οι χιλιάδες ολοζώντανοι άνθρωποι στις πλατείες της άλλης Ευρώπης.
Νοιώθω ένα αίσθημα ανάλογο με αυτό που ένοιωθε ο Σαββόπουλος, όταν τραγουδούσε στη δεκαετία του’ 60 « ...κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό, κάτι πλούσιο και παράξενο σαν τοπίο του βυθού....». Είναι πράγματι τα τοπία του βυθού μας που αναδύονται, και κάνουν ορατές στον έξω κόσμο τις κρυφές ομορφιές μας , τις ξεχασμένες αλλά πραγματικές δυνάμεις μας, την επιθυμία μας να συμμετέχουμε κι εμείς σε όλα όσα αφορούν την κοινή ζωή μας. Εμάς, που μας είχαν για φτύσιμο, εμάς που μας έλεγαν συνεχώς ψέματα, εμάς που μας είχαν πρόθυμους για εξαγορά, εμάς, που μας θεωρούσαν του κόσμου τα χαϊβάνια. Και ιδού τώρα, το υπηρετικό προσωπικό, τα δουλάκια αυτής της κοινωνίας να σηκώνουνε κεφάλι. Απίστευτο! Και όχι μόνο, αλλά ζητάνε να τιμωρηθούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί που μας οδήγησαν σ’αυτά τα τσιμεντένια χρόνια. Ζητάνε του κόσμου τα σκλαβάκια, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι φοβισμένοι, οι νέοι χωρίς μέλλον, οι γέροι με τις συντάξεις πείνας, οι πιεσμένες γυναίκες , οι αγράμματοι μαθητές, οι βαριεστημένοι φοιτητές, οι κρυμμένοι γείτονες, οι ξεζουμισμένοι μετανάστες, αυτοί που βλέπουν χρόνια τώρα να απαξιώνονται οι κόποι τους, και άλλοι, περήφανοι και υπεύθυνοι και άλλοι, δίκαιοι και αλληλέγγυοι στα δύσκολα, ζητάμε « ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ ». Μια δημοκρατία που στο μέτρο του δυνατού, θα μας επιτρέπει να αποφασίζουμε για το παρόν και το μέλλον μας!
Που λες καπετάνιε, μέρα με τη μέρα πείθομαι και μακάρι να μην κάνω λάθος, πως κάτι πολύ όμορφο συμβαίνει στις πλατείες της πατρίδας μας, κάτι που φτιάχνεται στις δουλειές, στα σπίτια, στους δρόμους. Απελπισμένοι άνθρωποι από κάθε συνοικία , από κάθε γωνιά και θέση, άνθρωποι ψυλλιασμένοι που πια καταλαβαίνουν ότι πλησιάζουν στο αμήν, αποφάσισαν να δράσουν συλλογικά, να θέσουν ερωτήσεις , να ψάξουν από κοινού τις απαντήσεις , να κατανοήσουν το πρόβλημα του απέναντι, να συζητήσουν από κοινού, να αγωνιστούν. Και ο κατάλογος ομιλητών στις οργανωμένες συνελεύσεις, γεμίζει από ανθρώπους ανιδιοτελείς, ευγενικούς, ταπεινούς, που ψάχνουν, που αγωνιούν για το κοινό καλό, για το συμφέρον των ξεζουμισμένων. Ανθρώπους που θέλουν ν’ακούσουν και να διαμορφώσουν τα δικά τους αιτήματα. Και δεν υπάρχουν θέματα που να θεωρούνται απλησίαστα. Όλα μπορούν να τεθούν στη μεγάλη τράπεζα του λαού για συζήτηση. Όλα, ακόμα και αυτός ο ίδιος ο αλλοπρόσαλλος λαός που από χέρι ούτε δίκαιο έχει πάντοτε ούτε κατέχει καμιά απόλυτη αλήθεια. Όπως εγώ, είμαι ικανός και για το χειρότερο και για το καλύτερο, έτσι περίπου και ο λαός. Μέρος του είμαστε , μας μοιάζει αρκετά και του μοιάζουμε, ε σύντροφοι;
Όλα αυτά τα ένοιωσα εν σπέρματι αυτές τις μέρες να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, στις ζωντανές πλατείες. Όλα αυτά, που είναι φανερό, τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό, πως υφαίνουν άλλες σχέσεις, άλλους κανόνες και άλλες αξίες Όλα αυτά που ιχνογραφούν μία άλλη κοινωνία που στο κέντρο της θα προσπαθεί να είναι ο κάθε άνθρωπος. Όλα αυτά που τα βλέπω σαν ένα ακόμα κρίκο στην μεγάλη αλυσίδα των αγώνων του κόσμου, των αγώνων μας, για εκείνο το εξαίσιο πέταγμα στους ουρανούς.
Μάλλον για όλα αυτά είναι σκυθρωπά τα κόμματα, τα συνδικάτα, τα κανάλια, τα περισσότερα ΜΜΕ που είναι μανούλες στο να διαστρεβλώνουν , να αποσιωπούν, να ψευδολογούν για τα γεγονότα που δεν ελέγχουν, που δεν πουλάνε. Συνειδητά έχουν αποφασίσει να υποβαθμίσουν την σημασία των συγκεντρώσεων στις πλατείες, συνειδητά έχουν αποφασίσει να μας υποδουλώσουν φορτώνοντάς μας τις ευθύνες τους, τα χρέη τους. Επειδή πιστεύω ότι έχουμε κι εμείς ένα μερίδιο της ευθύνης γι’αυτά τα χάλια, θέλω να ελπίζω πως θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας, αλλάζοντας στάση και συμπεριφορά, αλλά και δεν θα επιτρέψουμε στις λογής λογής εξουσίες να μας κάνουν ακόμα πιο πολύ υποχείριά τους ενοχοποιώντας εμάς και αθωώνοντας τις συμμορίες τους, Ας παλέψει ο καθένας από εμάς τους φόβους του, τις αδυναμίες του, την ιδιοτέλειά του, τις ευκολίες του , τα πέρα βρέχει και τα τι με νοιάζει εμένα. Ας το παλέψουμε μαζί και τώρα, μπορούμε και να νικήσουμε αδέλφια! Γιατί πιστεύω, πως μέσα από το χάος που μας έριξαν τράπεζες και πολιτικοί, απληστίες και αδιαφορία, είναι δυνατόν να ξεμυτίσει το λαμπερό και όμορφο πρόσωπό μας.
Δραπετσώνα, 30/5/2011
Θεολόγος Ιγνατιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου